مکتب
تربیتی انسانی، مکتبی است که هدف آن بیرون از خود انسان نیست؛ یعنی بر اساس به کمال رساندن انسان است. هدف این مکتب، پرورش استعدادها و تکامل نیروهای انسانی و تنظیم روابط آنهاست؛ بنابراین، کاری که این مکتب می تواند انجام دهد، بر دو پایه استوار است؛ کوشش در راه شناخت استعدادهای انسان و پرورش دادن آنها و برقراری یک نظام تربیتی میان استعدادهای انسانی که بر اثر این نظام، هیچ افراط و تفریطی در وجود انسان حکمفرما نباشد و هر نیرو و استعدادی بهره خودش را ببرد و به بقیه تجاوز نکند.
استعدادهای انسان دو نوعند؛ استعدادهای مشترک بین انسان و سایر جانداران که همان امور جسمانی می باشند و استعدادهای اختصاصی انسان؛ مانند تفکر، تعلم، اخلاق، دین و... و مکتب تربیتی جامع، مکتبی است که به هر دو نوع استعداد، توجه کند و در مسیر شکوفایی آنها گام بردارد؛ همان گونه که در مکتب تربیتی اسلام به هر دو بعد توجه شده است و جسم و روح و نیازهای آنها در کنار هم دیده شده، اما در عین حال از آن جا که روح انسان، بعد اصیل انسان را تشکیل می دهد و جسم همچون ابزاری برای تعالی روح است، اهمیت شکوفایی استعدادهای روحی انسان، بیش از استعدادهای جسمی اوست.
شهید مطهری بر اساس چهار استعداد اصیل انسان, تربیت را بررسی کرده است.
این چهار استعداد عبارتند از:
1. استعداد عقلی (علمی و حقیقت جویی)
در
تعلیم و تربیت اسلامی به مسئله رش تاریخچه انسان شناسی...
ادامه مطلبما را در سایت تاریخچه انسان شناسی دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : adibestan96134 بازدید : 163 تاريخ : چهارشنبه 29 آذر 1396 ساعت: 12:28